Şehid Osman Karahan'ın Ardından

Osman Karahan ağabeyimizin Halep'ten şehadet haberi geldiğinde, bir köşe yazısıyla biraz olsun içimi dökmek istemiştim...

Gecikmeli de olsa, fırsatını yakaladığım bu anda biraz olsun şehid ağabeyim ile ilgili duygularımı, özelde de minnet ve şükran duygularımı dile getirmek istiyorum.

4 Aralık 2004 tarihinde akşam vakti Kandıra F Tipi tarihinde cezaevinden tahliye olmuştum. Kandıra-İzmit üzerinden İstanbul Harem otogarına gelmiştim, tahliye olduğumuzu öğrenen dostlar, kardeşler otogara gelerek karşılama yapmışlardı. Bu sırada Cihan haber ajansında çalışan Fatih kardeşimiz de kamerası ile gelmiş sorular sormuştu.

“8 yıl yattıktan sonra tahliye oldunuz, ilk duygularınızı alabilir miyiz?” şeklindeki sorusuna verdiğim cevapta özetle şöyle demiştim:

“Ben cezaevine girdiğimde Lübnan’dan Şehid Abbas Musavi’ler, Filistin’den Şehid Fethi Şikaki’ler ve Şehid Yahya Ayyaş’ların kanları vardı gözlerimin önünde. Bu kanları gördükçe siyonist düşmanla mücadele azmimiz daha da artıyordu. Özgür Kudüs davamızın meşalesiydi bu aziz şehidlerimiz. Ama şimdi burada bu aziz şehidlerimizin yanı sıra Şehid Ahmed Yasin’lerin, Şehid Abdulaziz Rantisi’lerin, Şehid Salah Şehade ve Şehid Ebu Şeneb’lerin kanları geliyor gözlerimizin önüne. Bu kanların hesabını sormaktan, Siyonistlerin ayak bastığı her yeri onlara cehenneme çevirmekten başka bir düşüncem ve arzum yoktur. Siyonistler ve onun baş destekçisi Amerika şunu iyi bilmeli ki, bizim savaşımız sadece Filistin topraklarında ve etrafında sürmeyecek. New York’undan Washington’una, Kaliforniya’sından Teksas’ına Amerikan kentleri İslam’ın tokadıyla sarsıldığında bunu o zaman daha iyi anlayacaklardır. 11 Eylül’leri mumla arayacaklar.”

Bunun üzerine orada bulunan Emine Şenlikoğlu ablamız, bir anne Mihribanlığı ile, “kardeşim daha yeni çıktın, az mı acı çektik. Şimdi biraz dur da, tekrar içeri girme bari” derken bir başka kardeşimiz “Nureddin El Kaide ağzıyla niçin konuşuyorsun?” diye itirazını bildirmişti…

Günler geçmeye başlamıştı. “Sakıncalı Piyade” olarak görüldüğümün farkındaydım. Bazı dostlara bunu sorduğumda, benim “El kaide üslubu”yla hareket ettiğimden dolayı bana mesafe konulduğunu söylemişlerdi. Bazıları da “Nureddin içerden El Kaideci olarak çıktı” bile diyordu…

Demek ki, Harem otogarında karşılaştığım uyarı ve itiraz daha sonraki günlerde de karşıma çıkacaktı…

Aslında bunun biraz öncesi de vardı....

Cezaevinde bulunduğum sırada İstanbul’da sinagoglara, İngiliz Elçiliği ve İngiliz Bankasına bombalı saldırılar düzenlenmesi üzerine, İslami kamuoyunda ve yayın organlarında, bu eylemlerin bir “terör” olduğu ileri sürülerek, ortak telin ve kınama açıklamaları yayınlanıyordu.

Bu durumdan rahatsız olmuş ve yaklaşık 17 sayfalık bir yazı yazarak Haksöz dergisine göndermiştim. Çünkü dergi kapaktan bu eylemleri “terör” olarak tanımlamıştı, ben de Kur’an’daki cihad ayetleri ışığında bunun aksini savunmuştum….

11 Eylül konusunda da benzer tartışmalar içine girmiştik…

Tahliye olmamızın üzerinden bir iki ay geçmiş, Fatih Akdeniz caddesi üzerinde bir ofis açmış dernek ve internet sitesi çalışmalarına başlamıştık.

Daha önce kendisiyle tanışmadığım Avukat Osman Karahan ile bu dönemde tanışmıştık. Bizim ofis giderlerimiz için de maddi yardımda bulunmuştu. Birlikte çalışmak için bazı projeleri gündeme getirmiş, özellikle şehidlerin ve cezaevlerinde olan kardeşlerimizin aileleri ile dayanışma amacıyla bir dernek kurma projesi üzerinde duruyorduk.

Fatih Fevzi Paşa caddesi üzerinde bir ofis kiralandı ve İHADER’in kuruluş süreci başladı. Ben de bu ekibin içinde idim. Ne ben Osman ağabeyin selefi olduğunu bilmez idim, ne de onlar benim İslam İnkılabı taraftarı olduğumu. Birbirimizi çok iyi tanıyorduk. Aynı idealler, ortak hedefler için yapabileceğimiz bir şeyler vardı ve onları paylaşıyorduk.

Bu süreçte hem internet sitesinin kurulması, hem de haftalık bir gazete çıkarılması planlandı. Yayıncılık tecrübemiz cihetiyle, ben de bu yayın çalışması ekibinin başında olacaktım. Gazete için sermaye koyacak kişinin vazgeçmesi üzerine sadece internet sitesi yayına başladı…

Dernek kurulmuştu, fakat genel tabloya “aykırı” oluşundan dolayı bu dernek hem hedef olmuş, hem gözaltına alınmış, hem de yalnızlaştırılmıştı. Ardından Osman ağabeyin cephelere gittiğini öğrenmiş ve bir daha görememiştim…

Kendisinden aldığımız en son haber, bu yiğit, fedakar ve muhlis ağabeyimizin şehadet haberi oldu…

Şimdi burada bazılarının, ileri çıkarak, Suriye konusunda hem karşıt bir tavır sergileyip hem de Osman ağabeyin şehadetini belirtmemizin bir çelişki olduğunu söyleyeceklerini biliyorum…

Burada öncelikle Osman ağabeyin hiçbir dünyevi hesap ve kaygı içinde olmadığını, kendisini İslam davasına ve mazlum Müslümanlara adadığını yakinen bilen bir kardeşi olarak, onun, adandığı idealler uğruna ölümle karşılaşmasının şehadet olduğuna inandığımı belirtmek istiyorum.

Bu vesileyle, Suriye’de rejim karşıtı mücadele sahnesinde yer alan bütün muhlis Müslümanları kendimden ayrı görmediğimi, meseleye makro çerçevede baktığımızda, bu kardeşlerimiz ile taktiksel ve stratejik ihtilaf içinde olduğumuzu belirtiyorum. Eğer bu ihtilafta yanlış yerde duruyorsak, bunu zaman gösterecektir. Samimi, muhlis ve fedakar hiçbir kardeşimin gayretini ve mücadelesini mahkum etme durumunda olmam…

Suriye’ye “cihad” için giden kardeşlerimiz, oradaki Suriyeli İslamcı kardeşlerimiz ile “Özgür Suriye ordusu” diye tanımlanan ABD-İngiliz-Suud ve Katar yapımı paravan yapılanmanın birbiriyle tamamen kan ve doku uyuşmazlığı içinde olduğunu, CIA ve MI6 kontrolündeki Özgür Suriye Ordusu’nun şimdilerde en büyük hedefinin ise “İslamcılar” olduğunu belirtmek istiyorum.

Büyük şeytan Amerika, bir taraftan sınırsız bir şekilde “Özgür Suriye Ordusu”nu askeri, lojistik ve istihbari olarak desteklerken, diğer taraftan da Amerikan emir eri Özgür Suriye Ordusu liderlerine “İslamcılar”ı hedef göstertmeye devam ediyor.

Daha önce el Hayat gazetesine verdiği demeçte, bir sonraki savaşın İslamcılarla olacağını söyleyen Özgür Suriye Ordusu Askeri Konsey Başkanı General Mustafa el Şeyh, Suriye’de İslamcıların gücünün arttığına dikkat çekerek bu “tehlikeli” sürecin kesinlikle önlenmesini söyledi.

Peki, bir taraftan Özgür Suriye Ordusu’nu ülkemizde bayraklaştıran bazı İslamcılarımızın, aynı zamanda Suriye’deki İslamcıların yanında durması yaman bir çelişki değil mi? Özgür Suriye Ordusu’na silah isteyenler, bu silahların yarın İslamcıları yönelmeyeceğini, bir gün bu mermilerin Osman Karahan gibilerin göğsüne boşaltılmayacağını garanti edebilir mi..?

Dürüst olalım…

Dün bize “El Kaide ağzıyla konuşman iyi olmuyor” diyenlerin, belli eylemleri “terör” diye tanımlayanların bugün aynı Müslümanların ardından döktükleri gözyaşları ne kadar sahicedir?

Bir gün gelir, birileri size, Osman Karahan’ın, eylemlerini “terör” olarak tanımladığınız o Müslümanların avukatlığını yaptığını da hatırlatır.

Eğer Karahan’a birileri ağlayacaksa, bırakın da, duruşma salonlarında onun arkasında duran tutsak Müslümanlar ağlasın… Onlara “terörist” deyip bildiri yayınlayanlar değil…

Yalan söylüyorsak, açalım mı sayfaları...?

                                                                                                                                                                             Nureddin Şirin

“Bizim Çocuklar”ın Davutoğlu Konsepti!

Sovyet Bloğu’nun çök(ertil)mesiyle, özellikle 90’lardan itibaren ortaya çıkan “belirsizlikler çağı”nda, uluslar arası gelişmeler, ulusal siyasetleri doğrudan belirlemeye başladı.

“Postmodernizm” gibi felsefi bir kavram üzerinden izah edilen “küreselleşme” sürecinin ekonomi ayağı, sermayenin dönüşümü, ulusal sınırları yıkması, eski kapalı ekonomileri pazara açması ve tüm bunların toplumsal maliyeti gözlerden saklandı.

Küreselleşen “Sermaye”nin, mevcut siyasal mekanizmaları hem ulusal hem uluslararası ölçekte revizyona zorlaması, halk kitlelerine “globalleşmenin imkanları” gibi bir masal üzerinden yutturuldu.

Türkiye aslında 80’lerle beraber, Özal üzerinden bu dönüşümü algılamış ve devlet yapısını yeni baştan dizayn etme çabasını göstermişti.

Ulusal düzeyde siyasetin tarafları arasındaki çatışma, 28 Şubat sonrası AKP Hükümeti ile beraber yerini “yeni dünya düzeni”ne uyum sağlama noktasında uzlaşıya varmış, bir devlet politikasına dönüştü.

Devletin otuz senedir süren yeniden yapılanma sürecinin devamı olan AKP Hükümeti’nin performansını, bu sürece uyum sağlama çabaları açısından değerlendirmek gerekir.

Bu zaviyeden bakıldığında AKP kadroları bu yeni sermaye düzeninin dayattığı değişimi okumakta ve uygulamakta başarılı olmuşlardır(!)

Bizim AKP’ye itirazımız da baştan itibaren öncüsü olduğu değişimin başarısına değil mahiyetine ve maliyetine ilişkin olmuştur.

Bu olguyu farklı açılardan değerlendirmek mümkün.

Ancak içinde bulunduğumuz sürecin yakıcılığı, bu dönüşümün içeriği ve yönünü, özellikle uluslararası ilişkiler üzerinden, değerlendirmeyi zorunlu kılıyor.

Öncelikle şunu söyleyelim ki, AKP’nin “Davutoğlu konsepti” şeklinde İslami camiaya yutturmaya çalıştığı yaklaşım aslında ne AKP”ye ve ne de Davutoğlu’na aittir.

Bu yaklaşım, Özal’la birlikte başlayan, 90’larda Demirel ve hatta Çiller tarafından sürdürülen ve özellikle İsmail Cem’in Dışişleri Bakanlığı sırasında çerçevesi çizilmiş bir siyasettir ve Türkiye cumhuriyeti devletinin resmi yaklaşımıdır.

Uluslararası konjonktürde beliren çok kutuplu, çok seçenekli ortamda, ortaya çıkan bölgesel boşluğu doldurma çabası olarak başlayan, ve ilk olarak Türki cumhuriyetler üzerinden gündeme getirilen “milli konsept”in devamıdır.

AKP’nin bu dönüşümde, devletin çerçevesi çizilmiş yaklaşımına getirdiği yenilik; dışarıda “İslamcı” olarak algılanışını, bölgede bir politik sermaye olarak kullanma çabasından ibarettir.

Bölge ülkeleri ile kurduğu temaslarında, resmi diplomasi ile paralel olarak, İslami örgütler, özellikle İhvan kökenli hareketlerle kurduğu ve yürüttüğü diplomasinin içeriğini işte bu algılama üzerine inşa etmeye çalışmaktadır.

Bu revizyonda, Özal’dan itibaren Türkiye’ye “bölgesel güç olma” gibi bir hedef belirlendiğinden, bölge ülkeleri ile ilişkiler yeniden dizayn edilmiş, bu hedefin gerçekleştirilmesinde bölgedeki iki unsur rakip olarak görülmüştür.

Bunlar İsrail ve İran’dır…

“Bölgesel bir güç” olabilmenin öncelikle bölgesel bir meşruiyet gerektirdiği gerçeği, Türkiye’nin hemen her fırsatta kendine bir “arabuluculuk” misyonu atfetmesiyle; hatta çoğu zaman dayatmasıyla, “proaktif diplomasi” adı altında gerçekleştirilmeye çalışılmıştır.

Ancak bu diplomasi “lider ülke” stratejisinin amaçlarına matuf olduğundan, başlarda görece bir kabul görse de kısa sürede “yeni Osmanlıcılık” olarak algılanmaya başlanmış ve gelinen noktada “komşularla sıfır sorun” dan tüm komşularıyla kavgalı, kavga ettikçe de hırçınlaşan, muhteris bir yeni Osmanlı iddiasına dönüşmüştür.

AKP’nin bölgede, İsrail karşısında İran’dan rol çalmaya çalışırken yaşadığı çelişki, “one minute” söyleminde kendini net bir şekilde göstermektedir. Söylemin tüm radikalliğine rağmen aslında resmi yaklaşım İsrail’in meşruiyetini sorgulamaz, sadece onu masaya oturtan taraf olma başarısını hedefler. İsrail bölgesel bir rakiptir ancak, ortadan kaldırılacak bir düşman değil…

Bu İsrail karşıtı gibi görünen tutumun sınırlarını ve hırpalanmış bir İsrail’in “Direniş” karşısında geri adım atmasının ya da bu yönde ki çabalara verilecek desteğin, İran’la yakınlaşma gibi anlaşılması, ayrıca İsrail’in devre dışı kaldığı bir denklemde, İran’ın bölgede ve tüm İslam dünyasında yükselecek olan prestijinin doğuracağı risk algısı, “Davutoğlu doktrin”’nin (böyle bir şey varsa eğer) mantığı oluşturur.

Özellikle ve öncelikle Filistin meselesini İran’ın tekelinden kurtarmak(!), böylelikle hem İsrail’i hem de İran’nı ekarte etmek Davutoğlu konseptinin nirengi noktasıdır.

Bu kotarılırken, “barış” adı altında aslında Filistin direnişini bitirerek, ABD’nin dayattığı ve Aksa İntifadası’yla akamete uğrayan “Oslo Barış Sürecini” bir alternatif olarak dayatmak ve İsrail’in hayati çıkarlarına zarar vermeksizin, Filistinlileri de rüşvet kabilinden; gerçek sınırlar ve mülteciler sorununu denklem dışında bırakan, bir ‘devletçik’e razı etmek çabası yürütülmektedir.

Barış olarak sunulan alternatif aslında, tüm “direniş” hareketlerine silahlı mücadelen vazgeçip, küresel sermayenin şefkatli kollarına kendilerini bırakmaları şeklinde bir “ahlaksız teklif”tir.

AKP Hükümeti Filistin’de direnişi bitirmek ve yerine bir ‘Filistin AKP’si oluşturmayı teklif etmekte ve bu yolda özellikle Hamas’ı dönüştürmek için büyük çaba sarfetmektedir.

Böylece bir arabulucu olarak; hem İsrail’i masaya oturtan “bölgesel güç” olma payesini kazanacak hem de, İran’ın desteklediği, direnişin “şiddet” içeren çözüm önerisine karşı barışçıl bir çözümü hediye eden, Filistin halkının gerçek dostu, İslam dünyasının gerçek lideri haline gelecektir.

Bu yaklaşımın ikinci ayağı, İran’dan boşalacak ya da ona karşı doldurulacak bölge halkları üzerindeki etki sahasına ilişkin hamlelerdir.

Körfez sermayesiyle girilen yakın işbirliği, Arap Baharı ile birlikte gün yüzüne çıkan, İhvan kökenli hareketlere “menejerlik” yapma, AKP’yi bu acemi(!) hareketlere bir model olarak yutturma çabaları bu ayağın diplomasisidir.

Davutoğlu konseptinde Osmanlı’dan boşalan “stratejik derinlik” Sünni dünyanın liderliğine tekabül etmektedir ve bunun gereği yapılmaktadır.

Suriye meselesinde de, Türkiye devletinin bu kadar cevval olmasının bir ayağını işte bu “durumdan vazife çıkarma”, daha doğrusu “ vazife çıkarmaya müsait bir durum yaratma” kaygısı oluşturmaktadır.

Tabi bir de bölgedeki Kürt meselesi var ki, aslında Türkiye devletinin Suriye’deki karın ağrısı bu ülkedeki Kürtlerin varlığıdır.

“Kardeş” oldukları dönemde Beşar Esed’i Kürtlerin ayaklanmasına karşı uyaran Başbakan, birkaç ay sonra, Arap Baharı’nın Suriye’ye sıçramasıyla, taktik yaklaşımını değiştiren Türkiye Cumhuriyeti devletinin yeni tezini sahiplenmiştir. Bir senede yüzseksen derece değişen tutumun arkasında aslında bir “ahlaki ilke” değil bu reel politik vardır.

Türkiye devletinin korkusu Suriye’de de Mısır’da ki gibi nispeten barışçıl bir geçişin, kuzeydeki Kürtleri, “özerklik” ya da “otonomi” noktasına getirebileceği, en azından barışçıl bir iktidar değişikliğinde, yeni bir güç olarak ortaya çıkaracağıdır.

Bu yüzden; Kürtlerin Suriye’deki en politik ve örgütlü muhalif toplumsal grup olarak, aktif bir şekilde içinde yer alacağı bir geçişi engellemek için, muhalefeti militarize etmek, Kürt bölgesine bizzat müdahale edebileceği bir ortam yaratmak ve iktidar değişiminde Kürtleri denklemden çıkarmak çabasındadır.

Ancak hiçbir konsept, ‘Ortadoğu’da kitapta durduğu gibi durmaz.

Zira AKP’nin ve şakşakçılarının kendilerince çok dahiyane buldukları bu siyaset, Ortadoğu’nun mazlum halklarının, daha önce yüzlercesini yaşadığı, onları küçümseyen, saf-cahil yerine koyan şark kurnazlıklarından başka bir şey değildir.

“ümmet… ümmet…” diyerek ümmetin kanı üzerinden hesap yapan, ve hiç utanmadan ABD-NATO ittifakını, mızraklara geçirdikleri Kur’an sayfalarıyla gizleyerek, ulusal bir takım amaçlar peşinde koşturanlar, yada koşturanların ayak işlerini görenler, bu amellerini tarihe ancak bir onursuzluk olarak yazdırabileceklerdir.

                                                                                                                                                                         Kadrican Mendi